THE SAINT ANN'S REVIEW

FIVE POEMS
Lia Sturua
translated by Dalila Gogia
and Tim Kercher

FOR MY DAUGHTER, EKA

A child is painting a house—
a red satin bed,
with the same red, a dog in the yard,
the rest of the canvas she fills with
grass, or sky.
In the middle, next to the sun, she puts her signature.
She has her own logic:
a red bed in winter is warmer,
a red dog looks like a rose bush,
the sky, a light that comes just two hours a day,
the grass so opulent you can milk it,
but she can’t paint animals;
instead she writes: cow, sheep,
letters with the rain’s inclination,
a clever composition and a bit gloomy,
the child knows what melancholy is—
her parents wait in line overnight for the mud-like bread…
In the morning
amid the half-country grass,
red eggs are painted;
she feels with her eyes that it is better this way,
and with her heart, she feels that Easter will soon arrive
with a little joy.

***

ბავშვი ხატავს სახლს—
ერთი წითელი ატლასის საწოლი,
ეზოში ასეთივე წითელი ძაღლი,
დანარჩენ ფურცელს  ავსებს
ბალახით, ან ცით,
შუაში, მზის გვერდით, აწერს ხელს,
თავისი ლოგიკა აქვს:
წითელი საწოლი ზამთარში
უფრო თბილია, წითელი ძაღლი
ვარდების ბუჩქს გავს,
ცა - სინათლეს, რომელიც დღეში
ორი საათით მოდის,
ბალახი ისეთი რძიანია, შეიძლება მოწველო,
მაგრამ ცხოველების დახატვა არ იცის
და წერს: ძროხები, ცხვრები,
ასოებს წვიმის დახრილობა აქვთ,
კომპოზიცია ჭკვიანია და
ოდნავ სევდიანი,
ბავშვმა იცის, რა არის სევდა -
მშობლები ღამეს ტალახივით პურის
რიგში ათენებენ...
დილისთვის ნახევარქვეყანა ბალახში
კიდევ წითელი კვერცხებია ჩახატული,
თვალით გრძნობს, რომ ასე ჯობია,
გულით - რომ მალე აღდგომა მოვა
და პატარა სიხარულს მოიტანს..

They Locked up My Window

The unavoidable complaint, that
you have been bored with your days:
home, tea, work, and vice versa,
in the middle—like butter swimming on a frying pan—
weddings, birthdays,
songs where you
pour in your sadness
and come out lighter,
carefree,
awaiting Monday.
Afterwards:
“Extend my tea time a bit please!”
Swallowing amber out of thin cups,
the sparkling of Chinese pillows and cushions, or home,
a church in the window at work—
built with:
one brick, one dove,
they cannot put two bricks together,
or two bits of air,
with light between them
like my elbows from opposite sides…
They locked up my window for me.
I have no desire to walk along that street any longer—
even in something so trivial, I pour my sadness.
I’ve lived through one more week
and again wait for Monday.

ფანჯარა დამიკეტეს

აუცილებელი წუწუნი, რომ
ყოველდღიურობა მოგბეზრდა:
სახლი, ჩაი, სამსახური და პირიქით,
შუაში - ტაფაზე მოცურავე კარაქივით,
ქორწილები, დაბადების დღეები,
სიმღერები, რომლებშიც
ნაღველს აქცევ
და შემსუბუქებული ამოდიხარ,
განურჩეველი,
ორშაბათის მოლოდინში:
მერე:

ცოტა ხნით კიდევ გამიგრძელეთ ჩაისსმა!
თხელი ფინჯნიდან ქარვების ყლაპვა,
ჩინური  ბალიშების და მუთაქების
პრიალი, ანუ სახლი,
სამსახურის ფანჯარაში ეკლესია -
ერთი აგური, ერთი მტრედი,
ასე აშენებული.
ორი აგური ერთად არ დაუწყვიათ,
არც ორი ჰაერი,
შუაში - სინათლე,
აქეთ-იქით ჩემი იდაყვები...
ფანჯარა დამიკეტეს,
იმ ქუჩაში გავლა აღარ მინდა,
ასეთ უბრალო რაღაცეებშიც
მექცევა ნაღველი,
კიდევ ერთი კვირა გადავაგორე,
ორშაბათს ველოდები...

UNTITLED

Branches of metastases are seen in the eyes of that woman
just as if through a window.

Her speech has been shackled in iron.
Fear rises
from the bottom of her stomach,
her head’s fetters forcing her to be 
a thing among things,

not a word expressing them
causing her additional pain.

On TV, the temperature of a reporter’s excitement
is rising to boiling point.
Let’s leave!
Let’s look through the woman, transparent like a spring window.

***

ამ ქალს თვალებში
მეტასტაზების ტოტები უჩანს,
როგორც ფანჯარაში,
ლაპარაკზე ბორკილი ადევს,
შიში მუცლის ძირიდან მოდის,
ბორკილი—თავიდან,
აიძულებს საგანი იყოს საგანთა შორის
და არა სიტყვა მათი გამომხატველი,
რაც დამატებით ტკივილს მიაყენებდა.
ტელევიზორში
ჟურნალისტების გახელების ტემპერატურა
აფეთქებას უახლოვდება,
თავს ვუშველოთ!
იმ ქალიდან გამოვიხედოთ,
რომელიც გამჭვირვალეა
გაზაფხულის ფანჯარასავით.

UNTITLED

The sun—round,
blue polish—spread upon the sea,
vital organs—healthy and
of perfect form, like an apple,
fitting precisely in the outline,
neither swollen nor flat,
what I think, at least.
Until the first rain
sits on my window,
in a grey raincoat, in rubber boots,
to splash through the water,
a very young rain,
with the inescapable melancholy of thought,
before it braces itself
to become constant, cold,
and usher in the snow,
on which you must walk upon like crushed glass
in a straight line with your insides,
the rest of the body filling in the form—
social status: heavy,
the head: a dome, the round sun
and the sparkling sea like polish, is the past,
depending on how you’ve memorized it—
if well, like a lesson of joy,
it will give you one warm
wave, blue, a broad hen,
meaning, a buffer from newspaper aggression,
from forms stuffed into the brain,
in favor of sad and very sad books.

***

მზე მრგვალი,
ლურჯი ლაქი უსვია ზღვას,
სასიცოცხლო ორგანოები ჯანსაღი
და ვაშლივით უნაკლო ფორმის,
ზუსტად ჩამჯდარი მოხაზულობაში,
არც შეშუპებული, არც დაჩუტული,
ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია,
პირველ წვიმამდე,
ფანჯარაზე რომ ჩამომიჯდება,
ნაცრისფერლაბადიანი, რეზინისფეხებიანი,
გუბეებზე სატყაპუნოდ,
ჯერ სულ ახალგაზრდა,
ფიქრებში აუცილებელი სევდის ჩამგდები,
სანამ ძალას მოიკრებს,
მუდმივი გახდება, სიცივეშეპარული,
თოვლამდე მიმყვანი, რომელზეც
უნდა იარო, როგორც დანაყილ შუშაზე,
პირდაპირ, შინაგანი ორგანოებით,
დანარჩენი ტანი ანკეტას ავსებს,
სოციალური მდგომარეობა _ მძიმე.
თავი—გუმბათი, მრგვალი მზე
და ლაქივით პრიალა ზღვა წარსულია,
გააჩნია, როგორ დაიმახსოვრე,
თუ კარგად, სიხარულის გაკვეთილივით, _
ერთ ტალღას მოგცემს
თბილს, ლურჯს, კრუხს,
ე. ი. მფარველს გაზეთების აგრესიისგან,
თავში ჩატენილი ანკეტებისგან,
სევდიანი და ძალიან სევდიანი
წიგნების სასარგებლოდ...


THE TWELFTH FLOOR

Winter is approaching!
My skeleton has been laid bare.
My multi-storied skeleton
hatches entire families.
My ribs hurt…
On the way
I collect relationships
like taxes
paying with nature:
their knife, my neck,
adrenaline, more than blood,
meeting God
with a hungry stomach,
flying ghosts of bread and fish,
missing the table—
what will make them materialize again?
I enter the house
and tell the sour-smelling air:
My nobody, I’ve gotten so tired.

***

ზამთარი მოდის,
ჩონჩხი გამომიჩნდა.
მრავალსართულიანი ხერხემალი
მთელ ოჯახებს ჩეკავს.
ნეკნები მტკივა...
გზადაგზა, გადასახადივით ვკრეფ ურთიერთობებს.
ნატურით ვიხდი,
მათი დანა, ჩემი - კისერი.
ადრენალინი სისხლზე მეტი,
მშიერ კუჭზე ღმერთთან შეხვედრა,
პურის და თევზის ლანდების ქროლვა,
მაგიდას ასცდნენ- რაღა გაასაგნებს?
შევდივარ სახლში
და მჟავე სუნიან ჰაერს ვეუბნები:
ჩემო არავინ, როგორ დავიღალე.

***

Born in 1939, Lia Sturua is a prominent Georgian poet. Her first collection of poems, Trees in the City, was published in 1962, followed by twelve other books. Besides poetry, Lia Sturua has authored distinguished prose collections including: Happy Silence, Stone Dropped in Milk, What Ate the Vine? (a novel of perceptions). Her poems are translated into German, French, English and Finnish languages.

Dalila Gogia is a freelance literary translator born in Tbilisi, Georgia. Her translations from English into Georgian include John Updike’s Rabbit is Rich, Selected Poems by Diti Ronen and poetry of Ted Hughes, Ann Sexton, Lawrence Ferlinghetti, Allen Ginsberg, Ron Padgett, Mary Ruefle, and others. Her translations have been published in various Georgian literary magazines, and she teaches at Ilia State University in Tbilisi and also works for the British Council of Georgia.

Timothy Kercher lives in southwestern Colorado with his family and teaches on the Navajo Nation. He has lived much of his adult life overseas, including time in Ukraine, the Republic of Georgia, Bosnia, Mongolia and Mexico. His essays, poetry, and translations have appeared in many literary journals.